znalazłam miłość po 30

Nigdy nie zaznałam prawdziwej miłości. po 30 latach wzięłam rozwód i znalazłam mężczyznę moich. Niesamowite Historie. 2.31K subscribers. Subscribe. 0. 1 view 3 minutes ago. Nigdy nie Znalazłam miłość w kościele. Mój mąż i ja poznaliśmy się w kościele. Było to krótko po tym, jak oboje przeprowadziliśmy się do tej samej miejscowości. Mój mąż szedł do kościoła w niedzielę, kiedy zobaczył mnie siedzącą w ławce. Poznał mnie z widzenia, ale zdecydował się zapytać mnie o moje przybycie. Read Rozdział 30 from the story Miłość i zemsta by xxxAster (Mary Aster) with 363 reads. miłość, love, enemiestolovers. — Jess! Tęskniłyśmy za tobą. Miss Włoch: „Miłość Boża istnieje, a ja ją znalazłam”. „Prawdziwa miłość istnieje na świecie, musimy tylko skupić się na świetle, by zobaczyć ją w pełni” – mówi Giusy Buscemi, była miss Włoch. Szmaragdowe, hipnotyzujące oczy i złote loki, kariera w najpopularniejszych serialach telewizyjnych i sława modelki. Historia miłosna o krzyżujących się losach i drugich szansach, która zgłębia tajemnicę życia po śmierci. Mediowy potentat zostaje zamordowany w dniu swojego nonton film milea suara dari dilan 2021 full movie lk21. fot. Adobe Stock, Antonioguillem Kiedy wyobrażałam sobie, jak moi rodzice zareagują na informację, że zostaną dziadkami, byłam przekonana, że będą najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Przecież już od dawna czekali na wnuka. Od dobrych kilku lat słyszałam, że powinnam sobie uświadomić, iż nie robię się młodsza, że dawno przecież przekroczyłam trzydziestkę i najwyższa pora pomyśleć o potomstwie. – Im później, tym trudniej. Potem nawet jak będziesz chciała, to nie będziesz mogła – straszyła mnie mama, przytaczając tysiące historii, o których dowiedziała się z licznych babskich pisemek. Potrafiła nawet wyrywać z nich kartki i dawać mi do przeczytania, kiedy przychodziłam do rodziców na niedzielny obiad. Najpierw mnie to śmieszyło, a potem zaczęło denerwować. Czułam tę ogromną presję otoczenia – najbliższych i koleżanek, które jedna po drugiej zachodziły w ciążę. Dziecko akceptują, ale jego tatusia – nie W końcu przydarzyło się to i mnie. Pojechałam do rodziców oznajmić im dobrą nowinę. Błyszczały mi oczy i byłam podniecona. – Jesteś pewna, że chcesz im to powiedzieć sama? A może pojadę z tobą? – zaoferował się rano mój partner, równie poruszony faktem, że będziemy mieli dziecko, jak ja. – Nie. Przepraszam cię, ale wolałabym być wtedy z nimi sama. Tak długo na to czekali… – uśmiechnęłam się i pocałowałam go w szorstki od zarostu policzek. Nie spodziewałam się jednak zupełnie tego, że kiedy wyrzucę z siebie tę dobrą nowinę, pierwszym zdaniem, które usłyszę od mamy, będzie radosny okrzyk: – Naprawdę? Tak się cieszę, że wróciliście do siebie z Robertem! Nie na taką reakcję liczyłam. Musiałam mieć głupią minę. Na chwilę zapadła między nami krępująca cisza, a potem powiedziałam: – Nie wróciliśmy. – Jak to? Czyli zamierzasz być samotną matką? – moja mama miała oczy pełne grozy. No tak, to by dla niej było chyba coś najstraszniejszego na świecie. – Myślę, że nasza córka chce nam powiedzieć, że będzie miała dziecko z innym mężczyzną, a nie z Robertem – wycedził ostrożnie mój ojciec. Przełknęłam ślinę, słysząc jego ton, który tak dobrze znałam. Oznaczał: „Rób, co chcesz, jesteś dorosła. Ale nie oczekuj od nas, że zaakceptujemy twoje szaleństwa”. – To prawda – potaknęłam. – Jestem w ciąży z Marcinem. – Z Marcinem? A co ty o nim wiesz? – wykrzyknęła ze zgrozą moja matka. Była tak przerażona, jakbym oznajmiła, że zaszłam w ciążę z facetem poznanym wczoraj w barze albo z jakimś pierwszym lepszym, który jechał ze mną tramwajem do pracy. A przecież z Marcinem byliśmy już oficjalnie parą. Spotykaliśmy się faktycznie od niedawna, bo od trzech miesięcy, ale moi rodzice zdążyli go poznać i przyjęli z życzliwością. Choć zdawałam sobie sprawę z tego, że są trochę rozczarowani, bo skoro mam nowego chłopaka, to szanse, że wrócę do Roberta, maleją. A oni uwielbiali mojego eks. A może raczej powinnam powiedzieć – przyzwyczaili się do niego. Byliśmy z Robertem parą przez siedem lat – Niektóre małżeństwa nie trwają tak długo – śmiała się ze mnie przyjaciółka. – Zamierzacie w końcu się kiedyś pobrać? – Pewnie tak, ale na razie jest nam dobrze tak, jak jest – wzruszałam ramionami. Nasz związek przypominał wygodne kapcie. Byliśmy tak idealnie zgrani, że jedno w żaden sposób nie przeszkadzało drugiemu. I to chyba okazało się dla nas zgubne, bo… zabrakło tej uwagi, którą ludzie sobie poświęcają. Tego, że prawie każdego dnia odkrywamy coś nowego w swoim partnerze – i nieważne, czy nas to zachwyca, czy irytuje, ale przynajmniej zmusza do spojrzenia na niego. Oboje z Robertem czuliśmy, że temperatura naszych uczuć spadła. W dodatku nie mogłam zajść w ciążę. To prawda, że nie byliśmy małżeństwem, ale po tylu latach razem nie przywiązywaliśmy zbyt wielkiej wagi do papierka. Pewnego dnia, a było to prawie dwa lata temu, stwierdziliśmy, że fajnie byłoby zostać rodzicami. Także dlatego, że coraz więcej naszych znajomych miało dzieci i poczuliśmy, że przestajemy mieć z nimi wspólne tematy. Zrezygnowaliśmy więc z antykoncepcji, poszliśmy na żywioł i... nic. Mijały miesiące i nic się nie wydarzyło. Byłam zaniepokojona tym faktem, więc poszłam na konsultację do ginekologa. Przebadał mnie, zlecił także badania Robertowi. Okazało się, że jesteśmy oboje całkiem zdrowi i nie ma najmniejszych biologicznych przeszkód, abyśmy nie mogli mieć dzieci. – A więc jakie są? – padło z naszej strony pytanie. – Psychologiczne – powiedział lekarz. – Bywa tak, że po wielu latach związku organizm kobiety zaczyna sam z siebie produkować hormony, które uniemożliwiają zajście w ciążę z tym konkretnym wieloletnim partnerem. A to dlatego, że organizm doszedł do wniosku, że skoro ona już przez tyle lat stosuje antykoncepcję, to najwyraźniej nie chce mieć z nim dzieci. To się nazywa przystosowanie. To dzięki niemu nasi przodkowie zeszli z drzewa, dzięki niemu przetrwaliśmy tysiące lat ewolucji. Nasz organizm potrafi się uczyć, wyciągać wnioski i się zmieniać. Po tej wizycie inaczej spojrzeliśmy na nasz związek. Oboje poczuliśmy, że coś się między nami wypaliło. Nie ma już przysłowiowych motyli w brzuchu, jest stagnacja. I czegoś ważnego nam brakuje. Rozstaliśmy się bez wzajemnych pretensji, chociaż ku rozpaczy naszych rodzin. Moi rodzice zarzucili mi, że już się zdążyli przyzwyczaić do Roberta. Co miałam im na to powiedzieć? Że właśnie dlatego się z nim rozstałam? Nie zrozumieliby – oni przecież spędzili ze sobą czterdzieści lat. Mój były chłopak bardzo szybko poznał nową dziewczynę. Zakochał się w niej i zamieszkali razem. Ja jeszcze przez jakiś czas byłam sama, ale naprawdę życzyłam Robertowi szczęścia. Idąc tamtego dnia do pracy, zupełnie nie podejrzewałam, że mogę spotkać kogoś, kto stanie się dla mnie ważny. To była miłość od pierwszego wejrzenia Pracuję z ludźmi, jestem sprzedawcą i przyzwyczaiłam się już do tego, że czasami jakiś mężczyzna próbuje mnie poderwać. Faceci traktują moje służbowe zainteresowanie i uprzejmość jak osobistą reakcję, wydaje im się, że jestem dla nich miła, bo mi się podobają. A tak nie jest. Moje zachowanie jest wyuczone na zawodowych szkoleniach. Uśmiecham się zupełnie odruchowo, podczas kiedy tak naprawdę często myślę na przykład o tym, że muszę odebrać buty od szewca. Ale wtedy znalazłam się w odwrotnej sytuacji – to ja byłam klientką, a Marcin sprzedawcą i to w dodatku – w perfumerii. Weszłam tam, żeby kupić nową szminkę. Widok mężczyzny za ladą trochę mnie zaskoczył. Zwłaszcza takiego, który wcale nie wyglądał jak gej. Zdziwiło mnie też, gdy wybiegł za mną z perfumerii, by wręczyć całą garść próbek różnych drogich kosmetyków. Zaczerwieniłam się jak pensjonarka pod jego gorącym spojrzeniem. Wróciłam tam po kilku dniach, aby mu powiedzieć, że krem, który mi polecił, okazał się świetny dla mojej cery. Wróciłam też z nadzieją, że nie potraktuje mnie jak zwyczajnej klientki. Sama jako sprzedawca miałam dziesiątki razy do czynienia z takimi klientami, którzy wracali i wdzięczyli się do mnie. A ja pragnęłam wysłać ich do diabła, chociaż zawodowo musiałam nadal się uśmiechać, co oni znowu odbierali osobiście i tworzyło się błędne koło. Kiedy więc Marcin ciepłym głosem w dyskretny sposób zaproponował mi kawę, odetchnęłam z ulgą, że jednak się nie zbłaźniłam. Wylądowaliśmy w łóżku już po pierwszej randce Nasz seks to było prawdziwe tornado! Nie wiedziałam nawet, że potrafię być tak namiętna i nienasycona. I co ciekawe, wcale się tego nie wstydziłam. Wręcz przeciwnie – widząc zachwyt w oczach Marcina, czułam się kobietą w stu procentach. Pewnie dlatego tak łatwo zaszłam w ciążę… Mój organizm przebudził się i stwierdził, że skoro w moim życiu pojawił się właściwy mężczyzna, to trzeba natychmiast wykorzystać okazję. Ciekawe, że kiedy zobaczyłam u siebie pierwsze objawy ciąży i zaczęłam coś podejrzewać, nie pobiegłam od razu po test do apteki, ale najpierw zwierzyłam się Marcinowi. A on wtedy wziął mnie za rękę, spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział, że jeśli się okaże, że oczekuję jego dziecka, to będzie tym zachwycony i zaszczycony. A potem poszliśmy razem do apteki po test i wszystko stało się jasne. Marcin naprawdę był uradowany, co mnie napełniło niebywałym szczęściem. Przez kilka dni nie mówiliśmy nikomu o mojej ciąży, chcieliśmy mieć tę małą tajemnicę tylko dla siebie. A potem zwierzyliśmy się rodzicom i znajomym, no i zaczęło się piekło. Ślub? Dobra, skoro inni tego chcą… Nikt nam nie pogratulował i się nie ucieszył. Zwyczajnie nikt. Chociaż oboje jesteśmy już dobrze po trzydziestce i do tej pory spotykaliśmy się z komentarzami, że pora się ustatkować i mieć dzieci. A kiedy w końcu to się stało, usłyszeliśmy, że jesteśmy kompletnie nieodpowiedzialni. „Bo przecież prawie się nie znamy. Bo skąd możemy wiedzieć, że chcemy być razem. Bo wychowanie dziecka to nie żarty, a nas się chyba właśnie żarty trzymają, kiedy mówimy, że jesteśmy dla siebie stworzeni”, i tak dalej… Przetrwaliśmy to. Udało nam się przetrzymać kilkumiesięczne milczenie moich rodziców, którzy się na nas obrazili. A także wielomiesięczną histerię matki Marcina, która uważała, że łamię jej synowi życie. Przeżyliśmy to, że nasi znajomi pukali się w głowy i twierdzili, że nam odbiło. Kiedy bowiem urodziła się Lenka, dziadkowie od razu się w niej zakochali i najważniejsze stało się to, że po prostu jest. A znajomi, kiedy stwierdzili, że prowadzimy z Marcinem normalne rodzinne życie, znaleźli sobie nowe tematy do gadania. Gdy dwa lata po pierwszym dziecku zaszłam po raz drugi w ciążę, nikogo już to nie obeszło. Tylko rodzice napomknęli, że może jednak byśmy się w końcu pobrali. Uznaliśmy to za dobry pomysł i przypieczętowaliśmy nasz związek ślubem, śmiejąc się, że w gruncie rzeczy robimy to dla innych, a nie da siebie. My wiedzieliśmy, że będzie nam ze sobą dobrze już wtedy, gdy wchodząc do perfumerii, zapytałam Marcina o czerwoną szminkę. Czytaj także: „Byłam pewna, że mój mąż ma romans. Ale nigdy bym się nie spodziewała, że nakryję go w łóżku z... moim bratem”„Syn i synowa stawiali na bezstresowe wychowanie. Gabrysia ubierała się jak galerianka i nie szanowała innych”„Teściowa na naszym weselu powiedziała, że złapałam Piotrka na dziecko. Namówiłam męża, by zerwał z nią kontakt” dobrowraca69aaa Dołączył: 2021-06-30 Liczba postów: 23 14 września 2021, 20:48 Mam 34 lata, i od kilku lat jestem sama, byłam w związkach ale niestety trafiałam na złych facetów 🤦‍♀️ nie wiem co jest ze mną nie tak że nie mogę nikogo "normalnego" poznać.... Mam czasmi mega doła🤦‍♀️ samotność mnie rozwala, wracam z pracy i nie wiem co mam ze sobą zrobić, moi znajomi mają rodziny i dzieci a ja ciągle sama.... Boję się być sama i coraz bardziej mi to doskwiera... Mam wszystko oprócz miłości czyli chyba nie mam nic. Dołączył: 2021-07-22 Liczba postów: 842 14 września 2021, 20:58 mam 29lat i też jestem sama ;) co prawda niedawno się spotykałam z dobrym człowiekiem ale niestety nie mogłam nic poczuć sercem. Jednak nie myślę, że będę zawsze sama ;) bardziej mnie niepokoi, że zostają mi tylko rozwodnicy w tym wieku 😂 Dołączył: 2021-05-16 Miasto: Szczecin Liczba postów: 462 14 września 2021, 21:00 No my tego raczej nie stwierdzimy 🤷 Może to kwestia wyglądu, może coś w Twoim zachowaniu, może czuć od Ciebie desperację. Albo wciąż przebywasz w jednym i tym samym środowisku, gdzie szanse na poznanie kogoś nowego są znikome - bo jesteś zbyt hermetycznie zamknięta. Niektórzy szukają na siłę, inni wręcz przeciwnie - zamykają się w czterech ścianach. Niektórzy nie mają za wiele do zaoferowania (i nie mówię tu o dobrach materialnych). Może opowiedz coś o sobie. Kim jesteś, czym się zajmujesz na co dzień, co lubisz, co jest Twoimi mocnymi, a co słabymi stronami? Dołączył: 2021-05-16 Miasto: Szczecin Liczba postów: 462 14 września 2021, 21:02 mam 29lat i też jestem sama ;) co prawda niedawno się spotykałam z dobrym człowiekiem ale niestety nie mogłam nic poczuć sercem. Jednak nie myślę, że będę zawsze sama ;) bardziej mnie niepokoi, że zostają mi tylko rozwodnicy w tym wieku ? Są jeszcze wdowcy... Ale tak na poważnie, to trochę smutne, że najlepsze lata życia to już "ten wiek"... Przynajmniej dla niektórych. Trochę odbiegając od tematu, nie potrafiłabym się związać z kimś, kto przede mną miał już żonę. Czyżby to wróżyło mi wieczną samotność? 😂 prawiejakchuda Dołączył: 2007-06-10 Miasto: Łódź Liczba postów: 325 14 września 2021, 21:38 Mam za 2 msc 30 lat, pół roku temu skończyłam związek po 4,5 roku. Miał być ślub i dziecko.. dziś jestem w twojej sytuacji. Znajomi maja dzieci. Praca na home office. Ciagle siedzę sama albo jadę do rodziny… porażka ;( nie mam nawet z kim wyjść na miasto żeby kogoś poznać bo koleżanki z dziećmi w domu. A mieszkam w mieście wojewódzkim. Gdzie są imprezy, klubu itd.. w piątki sprzątam albo oglądam netflixa..ostatnio zaczęłam na portalu randkowym. Jeden fajny ale chce tylko miłych wieczorów w weekendy póki co… pisze tez z kims kto szuka do związku.. wiem ze trzeba trochę tego przesiać ale może warto ? Ja mam taka nadzieje.. dobrowraca69aaa Dołączył: 2021-06-30 Liczba postów: 23 14 września 2021, 21:49 prawiejakchuda napisał(a):Mam za 2 msc 30 lat, pół roku temu skończyłam związek po 4,5 roku. Miał być ślub i dziecko.. dziś jestem w twojej sytuacji. Znajomi maja dzieci. Praca na home office. Ciagle siedzę sama albo jadę do rodziny? porażka ;( nie mam nawet z kim wyjść na miasto żeby kogoś poznać bo koleżanki z dziećmi w domu. A mieszkam w mieście wojewódzkim. Gdzie są imprezy, klubu itd.. w piątki sprzątam albo oglądam netflixa..ostatnio zaczęłam na portalu randkowym. Jeden fajny ale chce tylko miłych wieczorów w weekendy póki co? pisze tez z kims kto szuka do związku.. wiem ze trzeba trochę tego przesiać ale może warto ? Ja mam taka nadzieje.. Szukalam Szukalam na portalach ale niestety nie miałam szczęścia.... Dołączył: 2021-07-22 Liczba postów: 842 14 września 2021, 22:03 a ja nie narzekam na portale, znalazłam tam wiele wartościowych osób, tylko u mnie problemem jest to, że mimo iż mnie fascynuje jego charakter, osiągnięcia, sposób życia to nie potrafię się zakochac-jakis chyba uraz. A ja jak nie jestem zakochana, to jestem antydotykalska i znajomości się rozpadają 🤷‍♀️ ps. Mój ojciec twierdzi, że jestem sama Ponieważ nie biorę ich, bo jestem feministką 😂 Edytowany przez Wielbiona 14 września 2021, 22:07 Dołączył: 2012-08-26 Miasto: Liczba postów: 28757 14 września 2021, 22:04 Ale co jest złego w byciu sama? Ja tam lubię. Tak bardzo, ze do tej pory sabotowałam wszystkie relacje po około 2-3 m-cach 🙈 Dołączył: 2008-08-27 Miasto: Kraków Liczba postów: 10280 14 września 2021, 22:10 SłodkiJeżu bez przesady. Też w sierpniu skończyłam 34lata, też jestem sama ale absolutnie nie mam z tym problemu. Po co brać cokolwiek do domu i później płacz, łzy bo zdradza, bo nie kocha, bo nie sprząta, bo nie ma o czym rozmawiać itd. lepiej mieć nic niż byle co. Jestem szczęśliwa, mam mnóstwo znajomych, robię dużo rzeczy i nikt mnie w tym nie ogranicza. Jasne, super było by mieć świetnego partnera ale na prawdę wolę być sama niż się użerać z kimś kogo wezmę sobie z braku laku. W życiu już tak jest że nie każdy trafia na tą swoją drugą połówkę ale nie znaczy to również że trzeba położyć się i płakać. Jak mam fazy że mi samotność doskwiera to zakładam konto na którejś aplikacji, porandkuje trochę, czasem wyjdzie z tego coś fajnego a czasem nie i tyle. Sama siebie nie dołuj bo nic Ci to nie da tylko zrób coś fajnego ze swoim życiem bo masz tylko jedno. Partner na prawdę nie definiuje czy jest ono wartościowe czy też nie ;) Wielbiona i Neinez też po części mam tak jak wy, może dlatego partnera brakuje mi tylko jak mam ochotę na sex xD Edytowany przez Anneli 14 września 2021, 22:12 Nugent 14 września 2021, 22:23 dobrowraca69aaa napisał(a):Mam 34 lata, i od kilku lat jestem sama, byłam w związkach ale niestety trafiałam na złych facetów ???? nie wiem co jest ze mną nie tak że nie mogę nikogo "normalnego" poznać.... Mam czasmi mega doła???? samotność mnie rozwala, wracam z pracy i nie wiem co mam ze sobą zrobić, moi znajomi mają rodziny i dzieci a ja ciągle sama.... Boję się być sama i coraz bardziej mi to doskwiera... Mam wszystko oprócz miłości czyli chyba nie mam nic. Serdecznie Ci polecam 🧡 Czytałam raczej w ramach zainteresowań, ale Martylda jest psycholożką in spe i bardzo mądrze pisze. Uważasz, że wraz z rozstaniem minęła twoja szansa na znalezienie miłości i zdolność kochania? Szukasz miłości, ale tak naprawdę nie wierzysz, że ją znajdziesz? Poznaj historię Beaty i zastanów się przez chwilę, czy nie towarzyszą ci podobne przekonania na temat miłości, które... przeszkadzają ci ją odnaleźć. Ostatnio pisałam o odkryciach naukowych, które stanowią potwierdzenie metod, które proponuje psychologia pozytywna. Neurobiolodzy i fizycy udowadniają, że nasze myśli i uczucia wpływają na to, jak wygląda nasze życie, jakie osoby do siebie przyciągamy i jakie wydarzenia kreujemy. (Znajdziecie to w felietonie "Kreowanie szczęścia") Warto więc przyjrzeć się bliżej naszym własnym myślom i uczuciom, które one wywołują, aby lepiej zrozumieć, jak działamy. Może to my - wbrew temu, co sądzimy - jesteśmy odpowiedzialni za jakąś życiową porażkę? Prawdziwa miłość przychodzi tylko raz Beata, 36-letnia charakteryzatorka i makijażystka, tak oto opowiadała mi o swoich nieudanych próbach znalezienia miłości. - Moje małżeństwo trwało tylko sześć lat. Marcina poznałam na swoim pierwszym planie filmowym. To był mój debiut, miałam potworną tremę. Praca charakteryzatora jest stresująca, istnieje duża presja czasu, aktorzy miewają humory itp. Byłam strasznie spięta. Marcin, oświetleniowiec, zauważył moje napięcie i kilka razy powiedział do mnie coś miłego i krzepiącego. Po pracy zaprosił mnie na drinka. Bardzo fajnie nam się gadało no i… zaiskrzyło między nami. Zakochałam się na amen i od tej pory leciałam do pracy jak na skrzydłach. Zostaliśmy parą i po kilku miesiącach wzięliśmy ślub. Pierwsze lata były cudowne. Czułam, że znalazłam swoją drugą połówkę, kogoś, kto całkowicie mnie rozumie, kocha, wspiera. Taka prawdziwa miłość. Potem jednak coś zaczęło się psuć. Nasze zawody wymagają pełnej dyspozycyjności. Czasem trzeba wyjechać na dłużej. Na początku każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem, dzwoniliśmy do siebie po kilka razy dziennie, opowiadając sobie wszystko, ale w pewnym momencie zaczęliśmy się mijać. Miałam wrażenie, że to on zaczyna się ode mnie oddalać. Cierpiałam, mając nadzieję, że to minie. Stało się jednak inaczej. Kiedy Marcin przyznał się, że kogoś ma, przeżyłam prawdziwy wstrząs. Płakałam, nie jadłam… Pozbierałam się chyba tylko dzięki temu, że musiałam pracować, stawiać się do pionu, wychodzić do ludzi, mimo, że serce ciągle bolało. Po rozwodzie i dwóch latach samotności zatęskniłam za miłością, za kimś bliskim… Wracanie do pustego mieszkania jest takie smutne. Nie mogę mieć nawet żadnego zwierzaka, bo rytm pracy na to nie pozwala. Szukam, ale każda randka kończy się rozczarowaniem. Bywa sympatycznie, ale nigdy nie ma "tego czegoś". No bo przecież nie wystarczy, że on jest miły i wygląda nieźle. Z Marcinem od razu zaiskrzyło. Po prostu wiedziałam, że to facet dla mnie. Może taka miłość przychodzi tylko raz i ja już swoją szansę straciłam? Nadejście miłości obwieszczają fanfary Zapytałam Beatę, czy jest przekonana, że prawdziwa miłość przychodzi tylko raz? - Obawiam, się, że tak – odpowiedziała. - Co sprawia, że tak myślisz? - Marcin był moją pierwszą miłością. Miałam 27 lat, kiedy się poznaliśmy. Czasem myślę, że cała moja ufność, wiara, że jesteśmy wybrańcami losu, odeszła razem z nim. Nie jestem już tą samą osobą i może już nie potrafię tak kochać? - Czy z takim nastawieniem idziesz na randkę z przyjemnością i pełna nadziei? - Dobre pytanie… hmm… chyba wiem, do czego zmierzasz. - Tak? - Do tego, że ja już nie wierzę w miłość? - Tak sobie tylko myślę, czy założenie, że już wyczerpałaś swój limit to dobry punkt wyjścia do szukania miłości? - Istotnie, kiedy idę się spotkać z mężczyzną, to coś mi mówi, że nie ma sensu oczekiwać za wiele, bo znowu się zawiodę. - Czy te spotkania są naprawdę takie rozczarowujące? - Tak jak mówiłam, bywa poprawnie, lecz to za mało. Nie iskrzy, nie ma "tego czegoś". - Czy to jest warunek, żebyś zainteresowała się mężczyzną? - Z Marcinem od razu poczułam coś więcej. I nie dlatego, że jest jakiś strasznie przystojny czy czarujący. Jest normalnym facetem, ale wiedziałam, że to ten. - Rozumiem, że twoim kolejnym przekonaniem jest, że się od razu wie? Takie fanfary, które obwieszczają nadejście miłości – żartuję… - Trochę tak – uśmiecha się Beata – no bo kiedy nie czuję żadnej chemii, to jaki jest sens umawiać się drugi raz…? Jak uniemożliwiamy sobie znalezienie szczęścia? W świetle tego co naukowcy mówią o naszym oddziaływaniu na świat (emitujemy pole elektromagnetyczne, które po pierwsze - "wysyła informację" do otoczenia o naszym nastawieniu i oczekiwaniach, po drugie - przyciąga pasujące do nich osoby i sytuacje) - Beata sama uniemożliwia sobie znalezienie partnera. Uważając, że wraz z rozstaniem straciła swoją szansę na miłość i zdolność kochania – przekazuje informację "szukam, ale nie wierzę, że znajdę, bo to przecież niemożliwe", więc… nie znajduje. Kreuje sytuacje, w których nie iskrzy. Owo iskrzenie wynika bowiem z otwarcia się na miłość, dobrego nastawienia, ciekawości, pozytywnych emocji. W ten sposób Beata wzmacnia w sobie jednocześnie przekonanie, że nie spotkała nikogo, komu warto dać szansę (bo przecież wiedziałaby, że to ten) i nie umawia się drugi raz. Niewykluczone, że przegapiła już nie jedną obiecującą znajomość. Pracując z osobami poszukującymi, ale nie znajdującymi swojego szczęścia, odkryliśmy wspólnie także inne przekonania, które utrudniają spełnienie pragnień: - miłość rani - miłość wymaga wielu poświęceń - miłość to piękny kwiat gęsto pokryty kolcami - miłość zdarza się wybrańcom - bardzo trudno znaleźć prawdziwą miłość - mężczyźni/kobiety zdradzają - nie ma miłości bez zazdrości - każdy ma tylko jedną drugą połówkę - jestem inny/inna, nie pasuję do nikogo - nie można mnie kochać - niszczę wszystkie swoje związki - nie potrafię kochać - mam pecha w miłości - zawsze trafiam na niewłaściwych partnerów Jeśli należysz do osób, którym nie udaje się znaleźć nikogo do pary - odkryj, jakie jest swoje przekonanie. Wkrótce napiszę o tym, jak je zmienić tak, aby nasze przekonania działały na naszą korzyść. Joanna Godecka - terapeutka, coach, trenerka. Ekspert i doradca w sprawach relacji partnerskich. Autorka książek "Szczęście w miłości. Jak mądrze kochać i rozumieć siebie" i "Bądź pewna siebie". Członek Polskiego Stowarzyszenia Terapeutów TSR. ( Źródło: Szukasz odpowiedzialnego partnera…w pubieOczywiście w pubie można spotkać kogoś „na całe życie”, ale to… jednak wyjątkowe się na „dyskotekę”, nie nastawiaj się na to, że „upolujesz męża”. Jeśli szukasz kogoś z ambicjami, kto nie będzie pół dnia spędzał na piciu piwa, nie szukaj go między butelkami barze możesz wyrwać faceta na jedną noc, zabawić się. Jeśli tego potrzebujesz, do dzieła. Jednak jeśli zależy Ci na stabilnej relacji i związku na lata, większe szanse masz w kawiarni, bibliotece czy w parku niż przy się mówić „nie”Gdy masz 20-lat, możesz myśleć o przyszłości „lekko”. Prawdę mówiąc, możesz tak myśleć również teraz, ale jeśli chcesz zbudować poważny związek, dbaj o standardy i o pewien poziom, poniżej którego nie chodzi o to, by szukać partnera zgodnie z listą, odhaczając posiadane „cechy” i dyskwalifikując kandydatów, którzy nie są wysokimi przystojnymi brunetami, ale raczej o to, by się szanować. Kobieta, żona, matka. Po krótszym zastanowieniu - w takiej właśnie kolejności. :) Miłośniczka książek i zapadającego w pamięć kina. Nie wie co to nuda. Choć czasami tęskni za chwilą wytchnienia, ma wpisaną w geny potrzebę podejmowania ciągle nowych wyzwań. Forum: Tematy, których nie znalazłam w forum …i sie chwale Trzydziesci lat temu o 4 rano po bardzo ciezkim porodzie przyszlam na swiat. Wielkie uznanie dla mojej mamy, ze to wytrzymala. Czuje sie calkiem dobrze chociaz jako dziecko, osoba w tym wieku wydawala mi sie byc juz troche starawa Pozdrawiam wszystkie trzydziestolatki i nie tylko Staś Zosia KAŻDY TEMATTematy, których nie znalazłam w forumOd dzisiaj jestem w gronie 30-latek ;) Angina u dwulatka Mój Synek ma 2 lata i 2 miesiące. Od miesiąca kaszlał i smarkał a od środy dostał gorączki (w okolicach +/- 39) W tym samym dniu zaczął gorączkować mąż –... Czytaj dalej → Skubanie paznokci – Co robić, gdy dziecko skubie paznokcie? Może wy macie jakieś pomysły, Zuzanka od jakiegoś czasu namiętnie skubie paznokcie, kiedyś walczyłam z brudem za nimi i obcinaniem ich, a teraz boję się że niedługo zaczną jej wrastać,... Czytaj dalej → Mozarella w ciąży Dzisiaj naszła mnie ochota na mozarellę. I tu mam wątpliwości – czy w ciąży można jeść mozzarellę?? Na opakowaniu nie ma ani słowa na temat pasteryzacji. Czytaj dalej → Czy leczyć hemoroidy przed porodem? Po pierwszej ciąży, a bardziej porodzie pojawiły się u mnie hemoroidy, które się po jakimś czasie wchłonęły. Niestety teraz pojawiły się znowu. Jestem w 6 miesiącu ciąży i nie wiem,... Czytaj dalej → Ile kosztuje żłobek? Dziewczyny! Ile płacicie miesięcznie za żłobek? Ponoć ma być dofinansowany z gminy, a nam przyszło zapłacić 292 zł bodajże. Nie wiem tylko czy to z rytmiką i innymi. Czy tylko... Czytaj dalej → Pytanie do stosujących zastrzyki CLEXANE w ciąży Dziewczyny mam pytanie wynikające z niepokoju o clexane w ciąży. Biorąc od początku ciąży zastrzyki Clexane w brzuch od razu zapowiedziano mi, że będą oprócz bolesności, wylewy podskórne, sińce, zrosty... Czytaj dalej → Mam synka w wieku 16 m-cy. Budzi się w nocy o stałej porze i nie może zasnąć. Mój syn budzi się zawsze o 2 lub 3 w nocy i mimo podania butelki z piciem i wzięcia do łóżka zasypia dopiero po ok. 2 godzinach. Wcześniej dostawał w... Czytaj dalej → Dziewczyny po cc – dreny Dziewczyny, czy któraś z Was miała zakładany dren w czasie cesarki? Zazwyczaj dreny zdejmują na drugi dzień i ma on na celu oczyszczenie rany. Proszę dajcie znać, jeśli któraś miała... Czytaj dalej → Meskie imie miedzynarodowe. Kochane mamuśki lub oczekujące. Poszukuję imienia dla chłopca zdecydowanie męskiego. Sama zastanawiam się nad Wiktorem albo Stefanem, ale mój mąż jest jeszcze niezdecydowany. Może coś poradzicie? Dodam, ze musi to... Czytaj dalej → Czy to możliwe, że w 15 tygodniu ciąży?? Dziewczyny!!! Sama nie wiem co mam o tym myśleć. Wczoraj wieczór przed kąpielą zauważyłam przezroczystą kropelkę na piersi, ale niezbyt się nią przejełam. Po kapieli lekko ucisnęłam tą pierś i... Czytaj dalej → Jaką maść na suche miejsca od skazy białkowej? Dziewczyny, których dzieci mają skazę białkową, może polecicie jakąś skuteczną maść bez recepty na suche placki, które pojawiają się na skórze dziecka od skazy białkowej? Czym skutecznie to można zlikwidować? Czytaj dalej → Śpi albo płacze – normalne? Juz sama nie wiem co mam myśleć. Mój synek ma dokładnie 5 tygodni. A mój problem jest taki, że jak mały nie śpi, to płacze. Nie mogę nawiązać z nim... Czytaj dalej → Wielotorbielowatość nerek W 28 tygodniu ciąży zdiagnozowano u mojej córeczki wielotorbielowatość nerek – zespół Pottera II. Mój ginekolog skierował mnie do szpitala. W białostockim szpitalu po usg powiedziano mi, że muszę jechać... Czytaj dalej → Ruchome kolano Zgłaszam się do was z zapytaniem o tytułowe ruchome kolano. Brzmi groźnie i tak też wygląda. dzieciak ma 11 miesięcy i czasami jego kolano wyskakuje z orbity wygląda to troche... Czytaj dalej →

znalazłam miłość po 30